Jadę na lekcję polskiego przez miasto szare, dżdżyste.

Pasażerka obok mnie opowiada, że w czasie wojny,
Na nieludzkiej ziemi, zgłodniała, zbierała jagody,
Soczyste, niezbędne, ale kto tu siorbał tak niegrzecznie?

Nie wypada!
Niedźwiedź ! Spłoszona, rzuciła nań wiadro i uciekła.
Szkoda tych jagód, ale najważniejsze to życie !

Czas na egzamin z polskiego. 

Zjawia się kandydat nieznany.

Koleżanka wyjaśnia że to Polak, Sybirak.
Jak to ! Z Syberii? Ale cóż?

Muszę się borykać z czasownikami, słownictwem.

Na końcu egzaminu on pyta
Jak się pisze wuj – przez u czy o kreskowane?—
Ach więc nawet dla Polaków język ten jest skomplikowany!

Otóż jestem w Polsce, na obozie studenckim. 

Trzeba się uczyć, wymawiać prr, wio! Pić zsiadłe mleko.
Wyjaśniać Polakom, że Szkot to nie Anglik- zabawna nauka!
Minęło sześćdziesiąt lat – a do kraju nadal ciągnie,
Bo gdzie serce czuje się u siebie- tam właśnie Polska.

On my way to Polish lessons across the grey, rain-soaked town.
A passenger next to me tells, that during the war,
In an inhuman land, hungry, she was collecting berries,
Juicy, precious, but who was that slurping noisily?

So rude!
A bear! Startled she threw her bucket at him and fled.
A waste of berries, but life is more important.

Time for the Polish exam.

Amongst the candidates a stranger.
My friend explains he is a Pole, a Siberian.
How come! From Siberia?  Not now!

Must tussle with verbs, vocabulary.

After the exam he asks
How do you spell “wuj” with u or accented o?
So even Poles find the language complicated!

Now I’m in Poland, at a student camp. 

Must learn to pronounce “prr, wio”. Drink curdled milk,
Explain to Poles that a Scot is not English - what fun!
Sixty years have passed - but still the country exerts a pull
Because where the heart feels at home - that’s truly Poland.